ผลกระทบของภาวะน้ำตาลในเลือดสูงต่อโครงสร้างของผิวหนังชั้นหนังแท้ ในหนูที่ถูกเหนี่ยวนำให้เป็นเบาหวาน Effect of Hyperglycemia on Morphology of Dermal Skin in Diabetes-induced Rats

Abstract

            Diabetic skin is a condition of hyperglycemia-caused skin problem, which impairs wound healing, cutaneous infection, tissue necrosis and eventually causes amputation in diabetic patients. One of the important parts of the skin is the dermis, that functions to maintain homeostasis for the skin and provide complete wound healing processes. Therefore, the aim of this study was to clarify diabetic effects on dermal changes by the histomorphological and quantitative analyses in streptozotocin-induced type 1 diabetic rats, compared to aged-matched control rats, received citrate buffer at week 4 (short term) and week 24 (long term). In diabetes mellitus (DM), there was a significant increase in dermal thicknesses of forepaw skin in both terms: short-termed DM and long-termed DM, related to the presence of abundant myofibroblasts. The collagen content significantly increased in short-termed DM and long-termed DM, compared to control rats. Moreover, the capillaries in the dermo-epidermal junction showed the swelling of endothelial cells and pericytes and significantly reduced capillary luminal diameter in both terms of DM, compared to the rat control. During the long-termed DM, some of endothelial cell also underwent shrinkage with dense stained nucleus, indicating cell death.

บทคัดย่อ   

            โรคผิวหนังในภาวะเบาหวาน มีสาเหตุมาจากระดับน้ำตาลในเลือดสูง ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของผิวหนัง ส่งผลให้แผลหายช้า ติดเชื้อที่ผิวหนัง และเกิดการตายของเนื้อเยื่อ จนนำไปสู่การสูญเสียอวัยวะส่วนปลายโดยเฉพาะบริเวณแขนและขา องค์ประกอบที่สำคัญอย่างหนึ่งของผิวหนังคือชั้นหนังแท้ ซึ่งทำหน้าที่ช่วยรักษาสภาวะสมดุลของผิวหนังและจำเป็นสำหรับการรักษาบาดแผลอย่างสมบูรณ์ การศึกษาครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงลักษณะทางจุลกายวิภาคและเชิงปริมาณของโครงสร้างชั้นหนังแท้ในหนูที่ถูกเหนี่ยวนำให้เกิดเบาหวานชนิดที่ 1 ด้วยสาร streptozotocin เปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมที่ได้รับสารละลายซิเตรตบัฟเฟอร์ (citrate buffer) ในระยะเวลา 4 สัปดาห์ (ระยะเริ่มต้น) และ 24 สัปดาห์ (ระยะเรื้อรัง) โดยพบว่าความหนาของชั้นหนังแท้จากผิวหนังบริเวณใต้ฝ่าเท้าด้านหน้าเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติทั้งกลุ่มเบาหวานระยะเริ่มต้นและระยะเรื้อรัง ร่วมกับการพบจำนวนเซลล์ไมโอไฟโบรบลาสต์ (myofibroblasts) และเส้นใยคอลลาเจน (collagen) ในชั้นหนังแท้ของหนูเบาหวานทั้งสองระยะ มีการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม อีกทั้งยังพบว่าภาวะเบาหวานทั้งสองระยะส่งผลให้เกิดการบวมของเซลล์ (cell) บุผนังหลอดเลือดและเพอริไซต์ (pericyte) ส่วนท่อภายในหลอดเลือดฝอยตีบแคบลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม นอกจากนี้ภาวะเบาหวานระยะเรื้อรังยังส่งผลให้เซลล์บุผนังหลอดเลือด มีนิวเคลียสติดสีเข้มขึ้น ซึ่งบ่งชี้ถึงการตายของเซลล์