ดินไทย...สู่ครัวโลก

Abstract

จากที่ประเทศไทยมีการตั้งความหวัง เป็นครัวโลกเมื่อหลายปีมาแล้ว แต่ปัจจุบันไทย ก็ยังไม่สามารถขยับอันดับในการส่งออกอาหาร หรือมีมูลค่าจากสินค้าอาหารเป็นอันดับหนึ่งได้ นั่นเพราะเรายังไม่สามารถผลิตอาหารให้กับตลาด สองแบบนี้ได้ ตลาดแบบที่หนึ่งเป็นตลาดต้องการ อาหารคุณภาพสูง มีสารอาหารสูง ปลอดภัย จากสารพิษ โลหะหนัก มีสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ ตลอดจนคำนึงถึงกระบวนการผลิตในการรักษา สิ่งแวดล้อม ตลาดประเภทนี้สามารถตั้งราคา สินค้าให้สูงได้ เพราะคนมีกำลังซื้อมาก แต่สินค้า ต้องผ่านการรับรองมาตรฐานทั้งแบบสากลหรือ ประเทศนำเข้ากำหนดขึ้นเอง เช่น ตลาดที่สหภาพ ยุโรป ญี่ปุ่น ซึ่งประเทศไทยมีการส่งออกให้กับ ตลาดนี้น้อยมาก จะมีบ้างในกลุ่มเกษตรอินทรีย์ ซึ่งถือเป็นเพียงทางเลือกหนึ่ง สำหรับตลาดที่สอง เป็นประเภทต้องการปริมาณอาหารมาก ราคาไม่ แพง ไม่เน้นคุณภาพหรือความปลอดภัยสูง ตลาด ประเภทนี้ดูจะใกล้เคียงกับลักษณะการผลิตของเรา แต่เนื่องจากตลาดประเภทนี้ส่วนใหญ่เป็นประเทศ ด้อยพัฒนาหรือกำลังพัฒนา ทำให้การตัดสินใจใน การซื้อสินค้าของผู้บริโภคอยู่ที่ราคาต้องถูก นั่นคือ เกษตรกรไทยต้องผลิตให้ได้ต้นทุนต่อไร่ต่ำที่สุด เพื่อแข่งขันให้ได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าเป็นไปได้ยากมาก ในการทำให้ต้นทุนต่ำกว่าประเทศเพื่อนบ้าน