Measuring Thailand’s Ocean Economy

Main Article Content

Udomsak Seenprachawong

Abstract

The objective of this paper is to measure Thailand’s ocean economy for the year 2018 by employing the Leontief Model. The ocean economy contains 12 sectors related to ocean based and coastal economic activities covering 23 coastal provinces in Thailand. It has been found that in 2018 Thailand’s ocean economy generates value added at 23.44 percent of the country’s GDP. Presently, only 3 major sectors are main drivers of Thailand’s ocean economy which accounts for 65.24 percent of the value added of the ocean economy. These sectors include offshore oil and gas, marine R&D and education, and marine and coastal tourism. The two sectors that should be focused for further development are marine and coastal tourism, and offshore oil and gas as they generate high value added and have high output multiplier values as well.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

How to Cite
Seenprachawong, U. (2023). Measuring Thailand’s Ocean Economy. Journal of Applied Economics and Management Strategy, 10(1), 239–253. Retrieved from https://kuojs.lib.ku.ac.th/index.php/jems/article/view/5007
Section
บทความวิจัย (Research Article)
Author Biography

Udomsak Seenprachawong, School of Development Economics, National Institute of Development Administration.

Associate Professor

References

เผดิมศักดิ์ จารยะพันธุ์, สมภพ รุ่งสุภา, โกมล จิรชัยสุทธิกุล, วันชัย จันทร์ละเอียด, สุนันทา เจริญปัญญายิ่ง, สุมาลี สุขดานนท์, อรชา ธนากร, พวงทอง อ่อนอุระ, สมิท ธรรมเชื้อ, และเทวัญ ธนมาลารัตน์. (2549). สถานการณ์ปัจจุบันและแนวโน้มในอนาคตของประเทศไทยกับการใช้ทะเลอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย(สกว.).

เผดิมศักดิ์ จารยะพันธุ์, โสภิต สร้อยสอดศรี, วลัยพร ล้ออัศจรรย์, และสมฤดี จิตประไพ. (2551). จัดการความรู้เพื่อผลประโยชน์แห่งชาติทางทะเล. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

โสภารัตน์ จารุสมบัติ. (2562). กระบวนการดำเนินนโยบายเศรษฐกิจสีน้ำเงิน. ใน อดิศร์ อิศรางกูร ณ อยุธยา(บรรณาธิการ), คู่มือการดำเนินนโยบายเศรษฐกิจสีน้ำเงินของประเทศไทย (พิมพ์ครั้งที่ 1), (น. 34-36). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย

Leontief, W.W. (1936). Quantitative input and output relations in the economic systems of the United States. The Review of Economic and Statistics, 18(3), 105-125.

Mapa, C. D. S. (2019). National Statistician and Civil Registrar General. Republic of the Philippines. Reference Number:2019-174 Release Date: Friday, October 25, 2019. Retrieved November 28, 2022 from https://psa.gov.ph/content/ocean-industries-account-36-percent-gdp-2018

OECD. (2016). The Ocean Economy in 2030. Paris: OECD Publishing.

OECD. (2020). Innovative approaches to measuring the ocean economy. Paris: OECD Publishing.

Park, K.S. and J.T. Kildow (2014). Rebuilding the Classification System of the Ocean Economy. Journal of Ocean and Coastal Economics, 2014(1), Article 4.

Rose, A. and W. Miernyk (1989). Input-output analysis: the first fifty years. Economic System Research, 1(2), 229-272.

Suparmoko, M. (2016). “The Role of the Ocean Economy in the National Income Accounts of Indonesia” The Journal of Ocean and Coastal Economics. Volume 2 Issue 2 Special Issue: Oceans and National Income Accounts: An International Perspective.

Virola, R.A., R.J. Talento, E.P. Lopez-Dee, M.R.S. Romaraog, F.S. Polistico (2010). Towards a satellite account on the maritime sector in the Philippine system of national accounts: preliminary estimates. [conference paper]. Retrieved November 28, 2022 from https://psa.gov.ph/sites/default/files/2.1.1%20Measuring%20the%20Ocean%20Economy%20Towards%20the%20Compilation%20of%20the%20Philippine%20Ocean%20Economy%20Satellite%20Accounts.pdf

World Bank. (2018). What is the Blue Economy? [Blog post]. Retrieved November 28, 2022 from https://www.worldbank.org/en/news/infographic/2017/06/06/blue-economy