ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจทำธุรกรรมซื้อ-ขายในตลาดกลางยางพารา ของการยางแห่งประเทศไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อขายยางพาราและศึกษาองค์ประกอบร่วมของปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้อขายยางพาราในตลาดกลางยางพาราจังหวัดของการยางแห่งประเทศไทย โดยเก็บรวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์ผู้ใช้บริการตลาดกลางยางพาราทั้งผู้ซื้อและผู้ขาย รวมถึงผู้ที่ไม่ได้ใช้บริการตลาดกลางเพื่อศึกษาถึงเหตุผลที่ไม่ใช้บริการ โดยมีจำนวนกลุ่มตัวอย่างรวมทั้งสิ้น 150 ตัวอย่าง โดยนำข้อมูลที่รวบรวมได้มาทำการวิเคราะห์สถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อขายยางพาราในตลาดกลางยางพาราจังหวัดมากที่สุด คือ ปัจจัยด้านการอำนวยความสะดวกในการซื้อขาย ปัจจัยด้านการซื้อขาย และปัจจัยด้านราคา ตามลำดับ ผลการวิเคราะห์ พบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้อขายยางพาราจังหวัดทั้งหมด 18 ปัจจัย สามารถจัดกลุ่มปัจจัยได้ 3 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 เป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการซื้อขายผ่านตลาดกลางยางพาราจังหวัด ซึ่งครอบคลุมตั้งแต่การติดต่อซื้อขาย การทำธุรกรรม จนถึงการควบคุมคุณภาพผลผลิตทั้งหมด กลุ่มที่ 2 เป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับต้นทุนการขนส่งในการซื้อขายยางพารา และกลุ่มที่ 3 เป็นปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับราคาและความหลากหลายของประเภทยางพาราที่ซื้อขาย ส่วนปัจจัยที่ส่งผลให้ตัดสินใจไม่ซื้อขายยางพาราในตลาดกลางยางพาราของการยางแห่งประเทศไทยมากที่สุด คือ มาตรการในการควบคุมคุณภาพที่มีความเข้มงวด รองลงมา คือ ความยุ่งยากในการเข้าเป็นสมาชิก ดังนั้น งานวิจัยนี้จึงมีข้อเสนอแนะให้มีหน่วยงานที่รับผิดชอบในการให้ความรู้ด้านคุณภาพผลผลิต การส่งเสริมการสร้างเครือข่ายตลาดกลางยางพาราให้ครอบคลุมพื้นที่การเพาะปลูกยางพาราเพื่อลดต้นทุนการขนส่ง และเพิ่มการอำนวยความสะดวกในการซื้อขาย
Downloads
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
คีตวุฒิ นับแสง. (2558). การจัดกลไกการจัดการของสหกรณ์ เพื่อพัฒนาศักยภาพผลิตยางพารากลุ่มภาคเหนือตอนบน 2 ของประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 8(3), 202-219.
จุมพฏ สุขเกื้อ และพัชรินทร์ ศรีวารินทร์. (2553). ปัจจัยทางการตลาดที่มีผลต่อการตัดสินใจใช้บริการตลาดกลางยางพาราของเกษตรกรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. กลุ่มวิจัยเศรษฐกิจ, สถาบันวิจัยยาง, กรมวิชาการเกษตร.
นันทสารี สุขโต และคณะ. (2558). หลักการตลาด. กรุงเทพ: เพียร์สัน เอ็ดดูเคชั่น อินโดไชน่า.
สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2563). ตารางแสดงรายละเอียดยางพารา. สืบค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2564 จาก http://www.oae.go.th/view/1/ตารางแสดงรายละเอียดยางพารา/TH-TH
สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร. (2564). สถานการณ์การผลิตยางพารา 2564 สืบค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2564จาก dhttp://www.oae.go.th/assets/portals/1/fileups/forecastdata/files/forecast/situation/9S_RU.pdf
เสาวนีย์ เฉิดฉิ้ม. (2557). ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจขายผลผลิตยางพาราของเกษตรกรชาวสวนยางในอำเภอนาทวี จังหวัดสงขลา. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติ และนานาชาติ ครั้งที่ 5 ปี 2557, 1284-1295.
เหมวดี ใจยะ. (2554). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจเลือกแหล่งขายยางแผ่นดิบของพ่อค้าคนกลางที่ขายยางให้กับบริษัทตัวอย่างในอำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา. สารนิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณทิต สาขาวิชาการจัดการธุรกิจเกษตร, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
Cerny, B.A., and Kaiser, H.F. (1977). A study of a measure of sampling adequacy for factor-analytic correlation matrices. Multivariate Behavioral Research, Vol.12(1), pp. 43 – 37.
CMGF Secretariat Thailand และมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. (2563). รายงานการวิเคราะห์สถานการณ์พืชเศรษฐกิจของภาคใต้ (ยางพาราและปาล์มน้ำมัน) พ.ศ. 2563. สืบค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2564 จาก http://www.cmgfthailand.psu.ac.th/images/doc/1-Rubber-PalmOil63.pdf
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd Edition, Harper and Row, New York.